میتونم تا آخر دنیا بشینم پای مونیتور و پیام نوروزی "باراک" جان جان رو ببینم و غش و ضعف کنم و هربار که به تهش میرسه و اونجوری قند و عسل میگه:"عید شوما مبارک" جیغ بزنم و قربون صدقه اش برم.
ای "باراک" جان جان،آنقدر میدوستمت که خیلی!
این وبلاگ برای من مثل "قدح خاطرات" برای آلبوس دامبلدور می مونه. هرچی که اینجا هست یا فکر-عقیده و اندیشه ی شخصی من هست و یا یک اتفاق واقعی که اینجا برای خودم ثبتش کرده ام. ممکنه تمامش نباشه اما مطمئنن"واقعی" هستش. نمینویسم که کسی بخونه یا کسی کامنت بذاره.مینوسم چون دوست دارم که بنویسم. لینک نمیکنم و لطفا لینکم نکنید. ضمن اینکه اینجا اکیدن کامنت بازی نداریم!هر کی دوست داره کامنت میذاره و من هم هرجایی دلم بخواد کامنت میذارم. ایام به کام...