یه وقتهایی مثل همین چند وقت قبل که بلاگفا حسابی ماشالله خل و چل شده بود و اصلا هیچ وبلاگی رو باز نمیکرد به خودم فحش میدم که اصلا چرا از اولش تو بلاگفا نوشتم و نوشته هام رو گذاشتم.
بعد که خوب فکر میکنم میبینم خداییش اون روزهایی که هر روز و مرتب مینوشتم اوضاعم هم مرتب تر و بهتر بود تا حالا که اوضاعم بدجوری ش ِرتی-پِ رتیه.
من شخصیتن آدمی هستم که وقتی کارهام اونقدر زیاد باشه که ندونم از کجا باید شروع کنم اصلا به خودم زحمت تکون خوردن نمیدم و اونقدر می ایستم و می ایستم تا دقیقه ی ۹۰ ! حالا واسه چی می ایستم؟
واسه ی اینکه شاید یه فرجی بشه و یه چند تا از کارها خود به خود حل بشه که غالبن هم هیچ اتفاقی نمی افته و آخر سر خودم مجبورم همه کار رو در وقت کمتر و با استرس بیشتر انجام بدم.
خب حتمن میفرمایید "دندت نرم"،منتهی لطف کرده و به این موضوع توجه کنید که آدمهای مختلف در شرایط متفاوت اعمال مختلفی از خودشون بروز میدن.
